_

 
       

 

 
       

 صفحه‌‌ی شعر هفته نامه‌‌ی ایرانیان (چاپ واشینگتن دی. سی )

 
           
       

گزینه‌‌ی صمصام کشفی

 
       

 

 
 

 

 

 

 
 

هفته نامه‌‌ی ایرانیان جمعه ها  منتشر می شود

   

  شماره‌ی ۵۴۶ ـ ۲۵ شهریور ۱۳۹۰

  No. 546 - Friday 16 September 2011

 
 

 

 

 
 

   

 

 
 

 تارنمای صمصام کشفی


تماس با صفحه‌‌ی شعر


 

   

 

جواد مجابی

چهار شعر

 

 

۱)  كه‌را زبان نه به بند است

 

من از فردا آمده ام تا با شما

از دوزخ ديروزي ماندن . . .

من از فردا آمده ام تا با شما  . . .

 من از فردا   . . .

من از ديروز آمده ام تا با شما

ازدوزخ فردا

 

دردا !

« . . . . . .  زبان همه خاصان ببريد . »

 

 

 

۲) اينك ! نه به رؤيا مي بينم

 

آتشي مي آيد از افق روبه رو

 كه خورشيد نيست

شررهاي خشم اهرمن نيست

خيال من هم نيست .

آتشي كه مي آيد 

نرسيده است هنوز به ما  

              كه در تاريك جا  ايستاده ايم .

تاريكي‌ی پيرامون كم كم

گسسته ،  وا مي رود از هم .

 

 

 

۳) دراين دوشنبه

 

زير پوستت

التهاب گدازه‌هاي جوشان

آتش فشاني هستي حالا

 منتظر فوران

كوه سربلند شكيباي من

 دماوند !

فرو برده اي هزاران سال بغض آدميان را در دلت

دوزخ رنج هاي ما شده اي

تو بهترمي داني و

 حالا بسياري هم مي دانند

تقدير  و تدبير هيچ خداوند

راه بر انفجار دل زمين نمي بندد .  

 

 

 

 ۴) آب كم جو !

تشنه بودم سراسر شب

وقتي گذشتم از بيابان ستارگان 

رسيدم به چشمه اي

 تاريك روشنا

بي اختيار

 نوشيدم به يك جرعه چشمة فلق را

روزبر نيامد .

 

 

  جمعه سی و یکم اردیبهشت ۱۳۸۹








 

 

هوشنگ بادیه‌نشین

[ ۱۳۵۸ ـ ۱۳۱۴ خورشیدی /  ۱۹۷۹ ـ ۱۹۳۵ میلادی]

 

سرودی برای تنهایی

 

 

تالار زنده‌گی را

کنسرت روزها و شب و شادی و غم است

در ازدحام سالن موسیقی

(سقفی که چلچراغ‌اش خورشید و ماه‌ه است)

                                                انسان چقدر تنهاست

 

هر لحظه با ترانه‌ی زرین یادها

آن قایق شکسته‌ی با باد رفته‌یی

بر صخره‌ی کبود زمان داستان ماست:

ـ موجی، شبی، غریقی، از یاد رفته‌یی

 

ما عابران آتش،

ما آن

                     سیاوشان

                     وقتی که راه تیغه‌ی خنجر بود

                     وقتی که تا ستاره و خورشیدها و ماه

                     بن بست بود راه

                     انسان برای انسان سنگر بود

 آه، از زمان

             و آه . . .

خمیازه‌یی و خوابی، اشکی و ماجراست

                                   دنیا چقدر تنگ است

                                               انسان چقدر تنهاست!

 


 

بهاره فریس آبادی

یک شعر

 

 

در تاریكی اتاق

مردی

با كسالت كال نارنج در دهانش

مرا صدا می كرد

 

 

بوی دود بود

روی شانه هاش

كوه بود

رنگ پریده حرفهای من بود

پشت پلك‌هاش

غروب

زرد بود

نای كشیدن حرف از دهان من

در كسی نبود

بسته بود

چشم‌های باغ

خسته بود.

 

 

صدای گرفته من بود، از پشت در

با مزه غلیظ عسل در گلوم.

دیر شده بود

فاصله مساوی دندانهایم را

بسیار شمرده بود

ته و توی پاییز بود یا بهار

كه هر سال

پیش‌گویی ابلهانه یكی

از پشت در

با مزه‌ی رقیق آب

درست در می آمد.

 

این بار چشم‌های من بود

باز بود

هیچ‌كس در اتاق

منتظر من نبود.

 
           
       

بالای صفحه

 
       

   qبرای دیدن بخش صُحبَتِ گُل (نمونه‌هایی از شعر کلاسیک پارسی) این جا را کلیک کنید   q

 
         

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         
       

صفحه‌‌ی شعر هفته نامه‌‌ی ایرانیان

 ( بخش دوم، شعر کهن )

 

 
       

گزینه‌‌ی صمصام کشفی

 
           
       

  شماره‌ی ۵۴۶ ـ ۲۵ شهریور ۱۳۹۰

  No. 546 - Friday 16 September 2011

 
 

در گلستانه

   

صُحبَتِ گُل

 
 

 هفته نامه‌‌ی ایرانیان

(چاپ واشینگتن دی. سی)

جمعه ها  منتشر می شود

 

   

 

 

نعمت‏الله ولى

سيد نورالدين نعمت‏الله‏ کوه‌بنانی‌ی كرمانى

[پایانه‌ی سده‌ی هشتم تا آغازه‌ی نهم ‌قمری / چهارده و پانزده میلادی]

 

چه خوش جمعیتی داریم از زلف پریشان‌اش

بود دل‌شاد جان ما که دل‌دار است جانان‌اش

بیاور دردی دردش که آن صافی دوای ماست

کسی کو درد دل دارد همان درد است درمان‌اش

دلم گنجیه‌ی عشق است و خوش گنجی در او پنهان

چنین گنجی اگر جویی بود در کُنج ویران‌اش

من از ذوق این سخن گفتم تو هم بشنو به ذوق از من

بیاور قولِ مستانه رو آن مستانه می خوان‌اش

خرابات است و ما سرمست و ساقی جام می بر دست

سر ما، آستان او، و دست ما، و دامان‌اش

اگر تواب رو جویی بیا با من دمی بنشین

که دریایی‌ست بحر ما که پیدا نیست پایان‌اش

حریف «نعمت‌الله» شو که تا جان‌ات بیاساید

بنوش این ساغر می را به شادی روی یاران‌اش


 

اهلى

شیخ محمد اهلی‌ی شیرازی

[سده‌ی نهم قمری / پانزدهم میلادی]

 

كار ما عشق است و ما را بهر آن آورده‏اند

هر كسى را بهر كارى در جهان آورده‏اند

اين‏همه افسانه كز فرهاد و مجنون ساختند

شرح حال ماست يك يك بر زبان آورده‏اند

عاشقان را عشق اگر چون شمع مى‏سوزد رواست

تا چرا سوز نهان را بر زبان آورده‏اند

آن دو لعل لب كه جان بخشند چون آب حيات

در سخن صد هم‌چو عيسا را به جان آورده‏اند

در طريق عاشقى، «اهلى»، ز كشتن عار نيست

خوش برآ كـ امروز ما را در ميان آورده‏اند

 









 

 

همایون

امیر همایون اسفراینی

[سده‌ی نهم قمری / پانزدهم میلادی]

 

بیا که صرصر دی بر خلاف باد بهار

گشاده دست تطاول به غایت گلزار

به اختیار دگر بر معاشران چمن

نهفته خواند صبا: فانظروا الی‌الآثار

ز لاله و گل و نرگس چو باغ شد خالی

زمانه «فاعتبروا» گفت یا اولوالابصار

چمن چو بادیه گشت از سموم باد ِ خزان

درخت‌ها همه ژولیده موی و مجنون‌وار

ستاده سرو در آن بادیه مثال خضر

ز حیرتش شده از پای قوّتِ رفتار

به صحن باغ سراسیمه برگ‌ها از باد

چو عاشقان ز برای بهار عارضِِ یار

نشسته حوض گلستان ز برگ با رخ زرد

میان خاک به چشم پُر آب چون من زار

نمانده هیچ ز گل‌های آتشین اثری

مگر که باد خزان بوده مرغِِ آتش‌خوار

در این مشاهده بودم که باغبان ناگه

رسید با جگرِ چاک و سینه‌ی افگار

سووال کردم و گفتم که ای فراق زده

چرا چو بیت حَزَن کشته است صفه‌ی بار

جواب داد که ای هم‌چو من به هجر اسیر

به جز تو نیست در این سوز و درد با من یار

ز باغ  تافته رخ رفت جانب صحرا

سحاب لطف شه شیر دل به عزم شکار

سپهر کوکبه‌ یعقوب خان که ابر کف‌اش

نشاند آتش کان و بریخت آب بحار

.  .  .  .  .  .  .  .  .   .  .  . ‌ .  .  .

.  .  .  .  .  .  .  .  .   .  .  . ‌ .  .  .

 


 

شاهی

امیر آق ملک فیروز کوهی‌ی سبزواری

[سده ی نهم قمری / پانزدهم میلادی]

 

هر کس گرفته دامن سرو بلند خویش

ماایم و گوشه‌یی و دل دردمند خویش

زاهد به کوی عافیتم می‌نمود راه

روی تو دید و گشت پشیمان ز بند خویش

تا نی‌شکر شکسته نشد کام از او نیافت

در وی کسی رسد که بر آید ز بند خویش

در راه انتظار تو چشمم سفید شد

آخر غباری از  ره سمُ سمند خویش

«شاهی» غلام توست ز کوی خودش مران

خنجر مکش بر اهوی سر در کمند خویش

 
       

 

 
       

بالای صفحه