|
احمدرضا احمدی
يكسان با
پاييز
چرا مرا با پاييز
يكسان دانستى
هنگامى كه برگها بر
كف اسفالت خيابان مىريخت
و سپس
در باد پاييزى
مىلرزيد
نام مرا با فصاحت و
سادهگى تلفظ كردى
شب هاى سرد بيرون از
خانه
چترهاى شكستهی من در
باران
حديث خنياگرىی من بود
بر كوچه و پاييز و
بامداد مى باريد
نه تابستان خصم ِمن
بود
نه پاييز
من بودم كه در باران
مىگريستم
و لباسم كهنه و فرسوده
بود
در تدفين مادرم با
همين لباس كهنه و فرسوده
در ايوان نشستم
نمى دانستم تو روزى
مرا با پاييز يكسان مىدانى
برف زمستان در تدفين
مادرم
شاهد اين لباس كهنه و
فرسوده و ما تشييع كنندهگان بود
چرا لباس كهنه و
فرسودهی مرا
يك روز به قرض
نمىگيرى
كه همراه خودت از شهر
بيرون ببرى
به شعلههاى آتش
بسپارى تا مرا براى هميشه
از هراس كهنه و فرسوده
بودن اين لباس رها كنى
ريشههاى من در اين
لباس پنهان شده بود
هيچ چيز در اين لباس
پنهان نمىماند
عمر دراز در اين لباس
فقط يك شبانه روز بود
من خاموش و خموش در
باران به زير ستون هاى مقوايى پنهان مىشدم
هنگامى كه ستونهاى
مقوايى
در باران منهدم مىشد
من تازه مىفهميدم كه
ما سالهاى سال است
از شهرستان به پايتخت
آمدهايم
و دستانم شباهت به
دستان پدرم دارد
من گاهى روز را با شب
قياس مى كردم
سپس نااميد در خانه مى
ماندم كه چرا كسى سراغ مرا نمىگيرد
من در همهی اين سال
ها در خانه ماندم
فریبا صفری نژاد
باران هميشه حادثه یي شاعرانه نيست
سقفي شكست و ريخت . . . چه شد آشيان ؟ بپرس!
حالا كه كار ماست فقط امتحان،
بپرس !
ما از بريم
تلخي ی ايامِ سرد
را
از فصل دوره كرده ي ما، از خزان بپرس
جاي سووال نيست در اين آزمون چرا
يك مشت ناتوان . . .؟! تو
به حدِّ توان بپرس!
مجهولِ اين
معادله ي سخت را فقط
از مردمانِ
ساده دلِ بي زبان بپرس!
از مردمي كه بندِ بهشت و جهنم اند
در برزخ جهنمي ی اين جهان بپرس !
جاي هزار شك و چرا . . . مانده در دلم
اي دل سكوت را بِشِكن، بي گمان بپرس
يك شب دليل اين همه رنج و عذاب را
از راوي ی هميشه يِ اين داستان بپرس
از كاروان رفته به تاراج ِساربان
از گله ي دريده به چنگ ِشبان بپرس!
از نانمان كه آجر و. . . از سفره یي تهي
از جاممان كه پر شده از شوكران بپرس
باران هميشه حادثه یي شاعرانه نيست
از ما كه سقفمان شده است آسمان بپرس!
|
